Ο σπόρος της οργής
του Mike Davis
Σκέφτομαι ότι οι κοινωνίες μας είναι υπέρμετρα κορεσμένες από μια μη αναγνωρίσιμη οργή, που μπορεί στα ξαφνικά να κρυσταλλοποιηθεί γύρω από μία αστυνομική αυθαιρεσία ή από μία κρατική καταστολή. Ο σπόρος της εξέγερσης έχει ήδη δώσει ξεκάθαρα τους καρπούς του, αλλά η αστική κοινωνία μόλις που αναγνωρίζει τη σοδειά.
Στο Λος Άντζελες το 1992, για παράδειγμα, ο κάθε έφηβος στο δρόμο (ή από την ανάποδη, ο κάθε αστυνομικός περιπολίας) ήξερε ότι η καταληκτική σύγκρουση καταφθάνει. Ανάμεσα στους νέους και την πολιτική κυβέρνηση διανοίγονταν ολοένα και ευρύτερο χάσμα, που ήταν προφανές ακόμα και στον λιγότερο ενημερωμένο παρατηρητή: Εβδομαδιαίες μαζικές συλλήψεις, αναρίθμητοι ξυλοδαρμοί άοπλων νέων από την αστυνομία, αδικαιολόγητο φακέλωμα των μαύρων νέων, ντροπιαστική άσκηση δικαιοσύνης με δύο μέτρα και δύο σταθμά, κλπ. Παρόλα αυτά, όταν φτάσαμε στην καταληκτική σύγκρουση, υπό τη σκιά της δικαστικής απόφασης που αθώωνε την ένοχη, για τον σχεδόν μέχρι θανάτου ξυλοδαρμό του Rodney King, αστυνομία, οι πολιτικές και μιντιακές ελίτ αντέδρασαν ως εάν να απελευθερώθηκε από τα βάθη της γης μία κρυφή και απρόβλεπτη δύναμη.
